Allereerst zal ik maar wat vertellen over het ‘wasgoed voorval' van vorige maand, waarbij alle was van Adriaan 's nachts van de waslijn was gejat. Dit was 's ochtends natuurlijk niet leuk wakker worden, maar het verhaal werd nog aparter toen één van de huisgenoten twee jongens de kleding van Adriaan zag verkopen op de markt. Zij hebben de kwajongens (beiden jonger dan 17) bij de kraag gevat en meegenomen naar ons huis, waar de jongens werden afgeranseld door onze huisgenoten. Nadat wij dit enigszins hadden gesust werden de jongens meegenomen naar het politiebureau waar, ongelofelijk maar waar, de jongens nog harder werden afgeranseld en belachelijk werden gemaakt. Vervolgens werden ze in een kleine cel gegooid met nog 5 anderen en kwamen de politiemannen met de mededeling dat Adriaan een straf mocht verzinnen. Een lijfstraf of een gevangenisstraf; dit laatste kwam waarschijnlijk neer op een straf van zo'n 3 jaar in de gevangenis waarbij verkrachting (en dus hiv besmetting), mishandeling en moord geen vreemde begrippen zijn. Alhoewel de fathers van de kerk en onze huisgenoten pleitten voor een zware straf zodat de les goed geleerd werd, heeft Adriaan gelukkig gekozen voor vrijlating. Wat een rechtssysteem hier..

Maargoed, nu wat anders. Mijn trouwe lezer zal weten dat ik ook een vakantie in de planning had richting Zanzibar!
De 16e vertrokken Marlon, Miranda, Joyce, Gert-jan, de Duitse vrijwilliger Jean-Paul en ik met een bus vanuit Malawi richting Dar es Salaam in Tanzania.
Al snel kwamen we er achter dat we wel wat voor zo'n bestemming als Zanzibar moesten over hebben, want de busreis was een helse tocht. Meer dan 30 uur hebben wij stil gezeten, terwijl er allemaal billen in onze gezichten drukten omdat niet iedereen een zitplek had weten te bemachtigen. Halverwege de tocht werden we door de politie staande gehouden met een waarschuwing dat íedereen zijn gordel om moest doen, ware het natuurlijk niet dat geen enkele zitplek een gordel had en de staande mensen natuurlijk al helemaal geen gordel om konden doen.
Uiteindelijk zijn we wonder boven wonder in Dar el Salaam aangekomen, waarvandaan wij de volgende dag met de boot richting Zanzibar vaarden.
De eerste paar dagen spendeerden we in Stowntown voor wat culturele activiteiten, alvorens we naar het meest noordelijke puntje van het eiland afreisden om de beruchte kust van Zanzibar te zien.
De eerste keer dat we het strand zagen waren we helemaal in extase. Het strand was zo wit, en het water zo blauw, dat we als een stel imbecielen gillend en rare kreten slakend het water in sprintten.
Zanzibar is pas sinds 15 jaar een toeristische trekpleister, waardoor de prijs nog laag is en de toeristen schaars. Wel zie je hier wat veel Italiaanse vrouwen rondlopen op zoek naar een mooie zwarte man. Zanzibar is namelijk voor vrouwen, wat Thailand voor mannen is.
Dat het toerisme hier pas net op gang komt is ook te merken aan de voorzieningen. Het dichts bijzijnde pinautomaat is een uur rijden en ze verkopen bijvoorbeeld geen strandballen en luchtbedden, maar proberen ons wel voortdurend een aapje aan te smeren.
Desalniettemin hebben we ontzettend kunnen genieten van het mooie strand, de relaxte sfeer en lekkere cocktailtjes in de avonden. ‘Hakuna matata!' zoals ze hier voortdurend zeggen. ‘no worries!'

Heel wat comfortabeler dan de heenreis, namen we de slaaptrein terug richting Zambia. De trein kwam 7,5 uur te laat en we verbleven in een klein hokje met 6 planken om op te slapen, maar dit alles mocht de pret niet drukken. We hadden een eersteklas uitzicht op de prachtige Tanzaniaanse natuur. Een goede afsluiter van een overheerlijke vakantie!

Kwa herini! (goodbye in Swahili)