De laatste anderhalve week van mijn vrijwilligerswerk in de Aidskliniek was een heftige, maar leuke en leerzame tijd. Ik kreeg steeds meer mijn plekje in de kliniek waardoor ik meer en meer het idee kreeg dat ik mezelf nuttig kon maken. Daarnaast ging het communiceren steeds beter en kreeg ik een beter zicht op de cultuurverschillen. Wat mij hierbij het meest opviel was de laconieke houding van de patiënten tegenover de dood. Er werden grapjes gemaakt wanneer iemand overleed en niemand scheen dit als emotioneel te ervaren. Toen Huub, de andere vrijwilliger, een traantje liet werd hij zelfs uitgelachen omdat de mensen het niet begrijpen. Of deze houding vanuit zelfbescherming is of dat dit simpelweg de Thaise manier is om hiermee om te gaan weet ik niet, maar dit zorgde ervoor dat de stemming niet te drukkend was en maakte het voor mij makkelijker om de dingen te relativeren.
Het werken in de kliniek was een mooie en leerzame ervaring en zal ik zeker niet snel meer vergeten. Echter, omdat ik het Thaise strand niet eens had gezien (en dát kan natuurlijk niet), besloot ik mijn vrijwilligerswerk een halve week te verkorten zodat ik met Janiek naar het eiland Koh Samet kon. Zodoende bevind ik me nu in een afgeragd bungalowtje van 3 euro per nacht (fantastisch!) en kan ik overdag relaxen aan de idyllische kust en ’s avonds feesten met de Thaise vuurspuwers. Met andere woorden een fantastische afsluiter van mijn Thaise avontuurtje. Ik kan gerust zeggen dat dit een hele bijzondere en mooie ervaring was, welke mijn reislust alleen maar heeft aangewakkerd. Ik kan nu al niet wachten tot mijn Zambia-trip in Februari. Weer een ander land om te ontdekken en zo intens van te genieten.

Dit is dus alweer mijn laatste blog, want maandag kom ik jullie weer vergezellen in het regenachtige, koude kikkerlandje. Bedankt voor al jullie reacties, vond ik echt leuk om te lezen!

Tot in Nederland! Sa-wa-di-kha, Petra