Salani Bwino (Doei) Zambia

Wat vliegt de tijd voorbij.. Mijn laatste blogmomentje is alweer aangebroken!
Ondanks dat veel studenten van onze groep al bezig zijn met het naar huis gaan, ben ik nog steeds ontzettend aan het genieten van mijn tijd hier. De laatste week hebben we onze verslagen afgerond en twee lessen gegeven en nu is ons project zo goed als afgesloten. Er rest ons nu eigenlijk niks anders dan afscheid nemen van iedereen middels veel etentjes en feestjes.
Van de week zijn Anne ne ik ook nog naar een huttendorpje gefietst om al onze kleren etc. uit te delen. Alhoewel deze mensen niks hebben werd gelijk alles uit de kast gehaald om ons welkom te laten voelen en natuurlijk hoort de bereiding van nshima, de plaatselijke hap, daarbij. Omdat Anne en ik niet werkeloos toe wilden kijken vroegen we de vrouwen ons te leren deze hap klaar te maken. Gelijk kwamen alle inwoners van het dorpje om het hoekje kijken om even goed en hard te kunnen lachen. We schijnen nog een aantal lesjes nodig te hebben, maar een ervaring was het zeker.

Alhoewel ik zeker de vriendelijke, positieve en relaxte mentaliteit van Zambia ga missen, hunker ik stiekem ook wel naar hygiene en wat ontwikkeling. Vooral de laatste paar weken viel met regelmaat het water weg. Hierdoor konden wij soms dagenlang niet wassen en niet het toilet doorspoelen. BAH! Je kunt je voorstellen dat fris anders is.
Ook de indrukken van de gezondheidszorg waren af en toe schokkend. Zo zijn Anne en ik in een verloskundigen kliniek geweest. Deze vrouwen worden met zijn allen hoogzwanger op een dun matje naast elkaar op de grond gelegd, totdat het kind dna eindelijk komt. Verdoving is hierbij niet nodig, want daar schijnen de vrouwen hard van te worden.
Geestelijke gezondheidszorg kennen ze hier niet, want iemand die psychotisch is, is hier gewoon behekst. Verder waren materialen vaak niet steriel en dragen verpleegkundigen hier af en toe verantwoordelijkheid voor meer dan 40 patienten, waarbij zij dan ook als dokter fungeren. Ik blij dat ik de gezondheidszorg in Nederland in ga kan ik je vertellen!

Toch was dit werkelijk waar een prachtige ervaring. Ik heb gezien hoe mensen met verschrikkelijk weinig kunnen leven en toch ontzettend gelukkig zijn. Daadwerkelijk een prachtervaring die ik nooit meer zal vergeten!

Tot dinsdag allemaal! Heel erg bedankt voor alle lieve kaartjes en reacties. Ik heb ervan genoten alles te lezen. De laatste foto'tjes volgen later, want het uploaden werkt niet echt.

Salani Bwino! (Doei!)

Bezoek van ver!

En ja hoor, vorige week was het dan zover.. Broerlief en vadertje kwamen vanuit Holland om hun lieftallige zusje- dochter te bezoeken. Een mooie break van mijn project!
Ik ontmoette ze in Lusaka, waarna we samen doorreisden naar Livingstone. Daar deden we wat alle toeristen in Zambia behoren te doen; de Victoria Falls bewonderen!
Om dit zo goed mogelijk te kunnen doen zijn we er zelfs met een helicopter overheen gevlogen en hebben Hendrik-Jan en ik aan een kabel op 110 meter hoogte boven de Falls gehangen. Het schijnt één van de zeven wereldwonderen te zijn, en dat geloof ik dan ook graag. Het was prachtig!

Vervolgens reisden we door naar Lower Zambezi. Rondom deze rivier kun je volop krokodillen, hippo’s en olifanten spotten, waardoor deze dus ideaal is voor een kanosafari. Onze kanosafari begon met een uitleg waarbij ons op alle risico’s van de safari werd gewezen;
‘Wat te doen als je wordt aangevallen door een hippo’
‘Wat te doen als je kano omvalt’
‘Wat te doen als er een olifant op je afkomt’
‘Wat te doen als je op een hippo vaart’

Je snapt het; erg geruststellend zo’n uitleg..
Toch hebben we het allemaal overleeft en was het uiteindelijk super vet. We zagen veel dieren tijdens de kano tocht en ’s nachts sliepen we op een eilandje met alle basics die daarbij horen. (zie illustrerende foto’s.)

Na deze safari was het dan tijd om pa en HJ in Chipata rond te leiden. Ontzettend leuk om ze hier alles te laten zien en ze voor te stellen aan al mijn huisgenoten. Ook gelijk een goede gelegenheid om ze de Zambiaanse cultuur te laten zien. Heel wat anders dan alle toeristische lodges in Livingstone en Lower Zambezi natuurlijk.
Pa en HJ zijn nu een nachtje naar een safaripark om nog wat wild te spotten, waarna ze donderdag helaas alweer naar huis gaan. Zoals alle vakanties gaat deze ook weer veel te snel voorbij.

Nu nog 3 weken trekken aan de laatste loodjes en dan is het alweer tijd om terug te vliegen naar Nederland. Zit ik weer tussen de koeien in plaats van de olifanten!

Hakuna matata!

Allereerst zal ik maar wat vertellen over het ‘wasgoed voorval' van vorige maand, waarbij alle was van Adriaan 's nachts van de waslijn was gejat. Dit was 's ochtends natuurlijk niet leuk wakker worden, maar het verhaal werd nog aparter toen één van de huisgenoten twee jongens de kleding van Adriaan zag verkopen op de markt. Zij hebben de kwajongens (beiden jonger dan 17) bij de kraag gevat en meegenomen naar ons huis, waar de jongens werden afgeranseld door onze huisgenoten. Nadat wij dit enigszins hadden gesust werden de jongens meegenomen naar het politiebureau waar, ongelofelijk maar waar, de jongens nog harder werden afgeranseld en belachelijk werden gemaakt. Vervolgens werden ze in een kleine cel gegooid met nog 5 anderen en kwamen de politiemannen met de mededeling dat Adriaan een straf mocht verzinnen. Een lijfstraf of een gevangenisstraf; dit laatste kwam waarschijnlijk neer op een straf van zo'n 3 jaar in de gevangenis waarbij verkrachting (en dus hiv besmetting), mishandeling en moord geen vreemde begrippen zijn. Alhoewel de fathers van de kerk en onze huisgenoten pleitten voor een zware straf zodat de les goed geleerd werd, heeft Adriaan gelukkig gekozen voor vrijlating. Wat een rechtssysteem hier..

Maargoed, nu wat anders. Mijn trouwe lezer zal weten dat ik ook een vakantie in de planning had richting Zanzibar!
De 16e vertrokken Marlon, Miranda, Joyce, Gert-jan, de Duitse vrijwilliger Jean-Paul en ik met een bus vanuit Malawi richting Dar es Salaam in Tanzania.
Al snel kwamen we er achter dat we wel wat voor zo'n bestemming als Zanzibar moesten over hebben, want de busreis was een helse tocht. Meer dan 30 uur hebben wij stil gezeten, terwijl er allemaal billen in onze gezichten drukten omdat niet iedereen een zitplek had weten te bemachtigen. Halverwege de tocht werden we door de politie staande gehouden met een waarschuwing dat íedereen zijn gordel om moest doen, ware het natuurlijk niet dat geen enkele zitplek een gordel had en de staande mensen natuurlijk al helemaal geen gordel om konden doen.
Uiteindelijk zijn we wonder boven wonder in Dar el Salaam aangekomen, waarvandaan wij de volgende dag met de boot richting Zanzibar vaarden.
De eerste paar dagen spendeerden we in Stowntown voor wat culturele activiteiten, alvorens we naar het meest noordelijke puntje van het eiland afreisden om de beruchte kust van Zanzibar te zien.
De eerste keer dat we het strand zagen waren we helemaal in extase. Het strand was zo wit, en het water zo blauw, dat we als een stel imbecielen gillend en rare kreten slakend het water in sprintten.
Zanzibar is pas sinds 15 jaar een toeristische trekpleister, waardoor de prijs nog laag is en de toeristen schaars. Wel zie je hier wat veel Italiaanse vrouwen rondlopen op zoek naar een mooie zwarte man. Zanzibar is namelijk voor vrouwen, wat Thailand voor mannen is.
Dat het toerisme hier pas net op gang komt is ook te merken aan de voorzieningen. Het dichts bijzijnde pinautomaat is een uur rijden en ze verkopen bijvoorbeeld geen strandballen en luchtbedden, maar proberen ons wel voortdurend een aapje aan te smeren.
Desalniettemin hebben we ontzettend kunnen genieten van het mooie strand, de relaxte sfeer en lekkere cocktailtjes in de avonden. ‘Hakuna matata!' zoals ze hier voortdurend zeggen. ‘no worries!'

Heel wat comfortabeler dan de heenreis, namen we de slaaptrein terug richting Zambia. De trein kwam 7,5 uur te laat en we verbleven in een klein hokje met 6 planken om op te slapen, maar dit alles mocht de pret niet drukken. We hadden een eersteklas uitzicht op de prachtige Tanzaniaanse natuur. Een goede afsluiter van een overheerlijke vakantie!

Kwa herini! (goodbye in Swahili)

Time flies!

Wat vliegt de tijd voorbij.. Over 11 weekjes is ons Zambiaanse avontuur alweer voorbij en vliegen we weer terug naar ‘Dutchland', zoals sommigen het hier noemen.

Zoals ik in mijn vorige blog schreef zijn Anne en ik naar Lundazi geweest voor een cursus. Helaas hebben we deze cursus niet afgemaakt, omdat er vooral verteld werd over hiv/aids en tuberculose, waarvan Anne en ik al genoeg afwisten.
Desalniettemin was het de trip zeker waard. De weg naar Lundazi was fantastisch. Allemaal groen om ons heen met af en toe een huttendorpje, waarbij we reden over een weg vol met gaten. Halverwege werden we zelfs werden ingehaald door een fietser, om maar een indicatie van de snelheid op die weg te geven.
Lundazi zelf is ook een prachtig dorpje, waar sommigen zelfs nog nooit een blanke hadden gezien. We waren nog meer een bezienswaardigheid dan in Chipata, en dat wil wat zeggen. De mensen zijn ook erg bijgelovig omdat ze weinig meekrijgen van de buitenwereld. Zo zou ons buurjongetje behekst zijn omdat iemand een bezeten trui voor hem had gekocht met getoverd geld. Ehh... precies ja.
Na een paar dagen de cursus te hebben gevolgd gingen Anne en ik dus weer terug naar onze groep in Chipata, waar het eigenlijk net zo gezellig is.

Daar stond ons ook weer een hele belevenis te wachten. Op een vrijdagavond nam ik de taxi vanaf de discotheek eastpoint omdat ik niet lekker was, waarbij onze buurman me zou begeleiden. Hij brak echter de portierhendel af van de toch al verrotte taxi, waarop de chauffeur geld wilde zien. Toen de chauffeur een belachelijk hoog bedrag vroeg, vluchtte de buurman ervandoor het maïsveld in, en zat ik met de gebakken peren.
Er volgde een heel drama; er werd gedreigd met de politie en onze Zambiaanse huisgenoten kwamen gewapend met speer de held uithangen, wat niet heel erg bevorderlijk was voor het temperament van de chauffeur. Uiteindelijk kwamen zelfs de fathers in hun nachtkleding erbij, en hebben we maar besloten het bedrag te betalen.

Maarrrr gelukkig doen we ook nog leuke dingen, want afgelopen weekend zijn we op safari geweest!
We deden een avond- en ochtenddrive, waarbij we in een truck door de jungle reden op zoek naar allerlei wilde beesten. Ontzettend bijzonder om de giraffen, nijlpaarden olifanten en nog veel meer dieren op een paar meter afstand te kunnen bekijken.
Wat de ervaring ook niet minder maakte, is dat wij in een luxe lodge verbleven met uitzicht op een groot meer. Telkens wanneer wij daar een maaltijd nuttigden kwam er wel een olifant of een nijlpaard tevoorschijn om uit dat meer te drinken. Medewerkers waarschuwden ons dat de beesten 's nachts langs onze huisjes liepen, waardoor wij ten aller tijden geëscorteerd moesten worden. De volgende dag werd dit verhaal beaamd, omdat een nijlpaard naast mijn huisje op de waterleiding was gaan liggen waardoor we geen water meer hadden. Geweldig toch?

Hoewel de safari al geweldig was, ga iedereen nog meer jaloers maken met mijn plannen voor eind van de maand; Ik ga op vakantie, en wel naar Zanzibar! Zon, zee, strand en als het even kan zwemmen met dolfijnen op het Hawaï van Afrika. Klinkt goed dacht ik zo!

salani bwino! (doei!)

'You look like an Zambian girl!'

Na drie weken in dit prachtige land kan ik zeggen dat ik al behoorlijk gewend ben geraakt aan dit cultuurtje. Van het woord ‘muzungu' kijk ik niet meer op en ik wordt zelfs een held in het verdelgen van kakkerlakken. (de teller staat op 16).
Alhoewel m'n huid nog steeds niet zwart is, wordt ik al vaak een ‘Zambian girl' genoemd. Een tsjitsjengeetje om, wat woordjes chichewe en ze vinden hier dat je al helemaal geïntegreerd bent. Mooi makkelijk, toch?

Alles gaat hier in een Zambiaans (Lees: heeeeel relaxed) tempo, en daardoor hebben wij buiten school om tijd genoeg om leuke activiteiten te ondernemen.
Zo hebben we een festival bezocht met allemaal mannen dansend in dierenvellen, hebben we afgelopen zaterdag de hoogste berg in Chipata beklommen met onze Zambiaanse huisgenoten en zijn we van het weekend uitgeweest in ‘Eastpoint', een discotheek met allemaal met billen schuddende Afrikanen.

Naast al deze leuke dingen zijn Anne en ik ook flink in de weer geweest voor ons project. Heel veel handen schudden, een lesje hier een workshop daar, en zo loopt ons project vanzelf wel wat.
Ook zijn er plannen gemaakt om in af en toe in het ziekenhuis te werken en met de caregivers naar de dorpen mee te gaan, zodat wij een beter beeld kunnen krijgen van de gezondheidszorg in Zambia. Donderdag zijn Anne en ik uitgenodigd voor een 10daagse workshop in Lundazi, en wie weet hebben ze daar zelfs warme douches! Hmmmmmmmmmm

Ter afsluiting van mijn tweede blog een stukje waarvan menigeen een diepe vermoeide zucht zal slaken.
Nadat ik donderdagochtend tegen Anne had gezegd dat ik zo blij was dat ik nog niks kwijt was geraakt, kon het lot natuurlijk niet uitblijven en moest er dus wel wat gebeuren.
Ik kreeg een heus avontuur doordat ik mijn portemonnee met 1 miljoen kwacha (166 euro) was kwijtgeraakt in de supermarkt. Alhoewel al het personeel heeft meegeholpen met zoeken is deze niet gevonden, en dus restte me geen andere optie dan aangifte doen bij de politie.
Het politiebureau zag er werkelijk waar uit als in de films; Er was een hok met tralies waar alle gevangenen in zaten en de politiemannen zaten testosterongehaltes met elkaar te meten.
Na de aangifte in een tijdsbestek van 2,5 uur op een a-viertje te hebben geschreven moest deze getypt en geprint worden voor mijn verzekering. Omdat hiertoe geen mogelijkheid was op het politiebureau ben ik met agent Mik naar een markt gegaan waar een man het voor ons op een computertje met allemaal spelfouten uittikte. Het printen kon alleen in blauw, omdat de zwarte inkt op was. Ik ben benieuwd of m'n verzekering er wat mee kan maar een belevenis was het zeker.

Be most welcome to Africa!

Na lang wachten is het dan eindelijk aangebroken; de grote Zambiaanse reis! De komende 4 maanden bevind ik me met twaalf andere Windesheim studenten in het Zambiaanse stadje Chipata, ‘Het mooiste stukje Afrika wat er te vinden valt’ – als ik de Afrikanen hier mag geloven.
Het is de bedoeling dat ik met een andere verpleegkunde student de caregivers, - mensen die thuiszorg aan aidspatiënten geven – ga ondersteunen bij hun werk door middel van educatie en onderzoek.

Sinds maandag ben ik hier en heb ik al veel verschillende indrukken te verwerken gehad. Onze reis vanaf het vliegveld begon prachtig. 5 uur lang rijden in een truck, met een prachtig uitzicht op het Afrika uit de films. Ik herleefde onmiddellijk mijn jeugdsentiment van the lion king en raakte maar niet uitgekeken op al het groen. Telkens passeerden we dorpjes met rieten hutjes en mensen die vaak met ofwel een kind op hun rug, ofwel een mand op hun hoofd langs de weg liepen.
Aangekomen bij ons verblijf echter, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Onverwachts verblijven in ons huis ook 8 Zambiaanse studenten waardoor wij met z’n 12en twee kamers moeten delen. We delen met alle bewoners een paar koude douches en wc’s (soms zonder stromend water en zonder sloten), een binnenplaats en een keukentje. Deze keuken is echter meer een opslag, omdat we niet kunnen koken op de kookpit wanneer het elektra uitvalt. In dergelijke gevallen moeten we koken op 1 houtskoolpitje voor 12 personen. Helaas valt juist vaak het elektra uit rond etenstijd zodat je zulke tafe(l)relen krijgt zoals op de foto’s.

Alhoewel het hier dus wel even slikken is in het begin, doen de Zambianen er alles aan om ons welkom te laten voelen. Woensdagavond werden we uitgenodigd door bishop Gabriel van de katholieke gemeeschap voor een welkoms maaltijd waarbij we de traditionele maispap ‘nshima’ kregen voorgeschoteld en meerdere malen een ‘drop of wine’ kregen ingeschonken, wat neerkwam op een longdrink glas vol. Ook de voetjes bleven niet stil en na de maaltijd stonden we de calorieën er weer af te dansen door goed op z’n Afrikaans met de heupjes te bewegen. De avond eindigde met veel hilarische speeches en de voortdurende benadrukking dat we welkom waren in ons nieuwe thuis.

Ook op straat hebben we veel bekijks. Voortdurend hoor je het woord ‘mazungu’ vallen, wat blanke betekend en vooral de kleine kinderen willen graag een praatje aanknopen. Wanneer je dit dan met één kindje doet, heb je binnen no time een hele klas om je heen staan. Gisteren nog, raakte een kindje op de markt helemaal in paniek toen wij langs kwamen lopen. Ze wist zich geen raad met die blanke huiden. Onwijs schattig toch?

Al met al, veel verschillende indrukken, maar wel een verzekering van een prachtige tijd en ervaring.

Moelé Bwangie! (tot ziens!)

Zon, zee en het prachtige Koh Samet strand

De laatste anderhalve week van mijn vrijwilligerswerk in de Aidskliniek was een heftige, maar leuke en leerzame tijd. Ik kreeg steeds meer mijn plekje in de kliniek waardoor ik meer en meer het idee kreeg dat ik mezelf nuttig kon maken. Daarnaast ging het communiceren steeds beter en kreeg ik een beter zicht op de cultuurverschillen. Wat mij hierbij het meest opviel was de laconieke houding van de patiënten tegenover de dood. Er werden grapjes gemaakt wanneer iemand overleed en niemand scheen dit als emotioneel te ervaren. Toen Huub, de andere vrijwilliger, een traantje liet werd hij zelfs uitgelachen omdat de mensen het niet begrijpen. Of deze houding vanuit zelfbescherming is of dat dit simpelweg de Thaise manier is om hiermee om te gaan weet ik niet, maar dit zorgde ervoor dat de stemming niet te drukkend was en maakte het voor mij makkelijker om de dingen te relativeren.
Het werken in de kliniek was een mooie en leerzame ervaring en zal ik zeker niet snel meer vergeten. Echter, omdat ik het Thaise strand niet eens had gezien (en dát kan natuurlijk niet), besloot ik mijn vrijwilligerswerk een halve week te verkorten zodat ik met Janiek naar het eiland Koh Samet kon. Zodoende bevind ik me nu in een afgeragd bungalowtje van 3 euro per nacht (fantastisch!) en kan ik overdag relaxen aan de idyllische kust en ’s avonds feesten met de Thaise vuurspuwers. Met andere woorden een fantastische afsluiter van mijn Thaise avontuurtje. Ik kan gerust zeggen dat dit een hele bijzondere en mooie ervaring was, welke mijn reislust alleen maar heeft aangewakkerd. Ik kan nu al niet wachten tot mijn Zambia-trip in Februari. Weer een ander land om te ontdekken en zo intens van te genieten.

Dit is dus alweer mijn laatste blog, want maandag kom ik jullie weer vergezellen in het regenachtige, koude kikkerlandje. Bedankt voor al jullie reacties, vond ik echt leuk om te lezen!

Tot in Nederland! Sa-wa-di-kha, Petra

Een massage doet wonderen

Deze week was, zoals m'n trouwe lezers zullen weten, mijn eerste week bij de Aidskliniek. Tijdens de rest van mijn vrijwilligerstijd verblijf ik bij een homestay, vijf minuten fietsen van de kliniek vandaan. De homestay bestaat uit een echtpaar en hun dochtertje Wat. Niemand uit de buurt spreekt Engels, dus de communicatie bestaat uit veel glimlachen en bewegingen met handen en voeten.
Wat was het gezegde ook alweer.. Een glimlach zegt meer dan duizend woorden?

Maandag werd ik bij de kliniek gedropt door twee werknemers van de organisatie, waarvan de jongste, George, enkel mee was om ‘dode mensen te zien.' Bij de kliniek was hij daarvoor aan het juiste adres,want hier schijnt het gewoonte te zijn ‘kunst' van overleden patiënten te maken. (zie foto's.)
Deze tentoonstelling wordt gemaakt om mensen alert te maken op het gevaar van Aids. (Met andere woorden: gebruik condooms en geen drugs spuiten met vieze naaden. Waarvoor al die luguberheid zou je denken..)
In de kliniek wonen terminale Aids patienten, Aids patiënten die nog op zichzelf kunnen wonen, familie van Aids patiënten en wat monniken.
Ik ben werkzaam bij de 34 terminale patiënten, waarbij ik me voorlopig richt op het masseren.
Vooral de eerste dag was een heftige dag; Ik kreeg alle lugubere kunst te zien en werd vervolgens voorgesteld aan de volgende kandidaten voor het artwork, de terminale patiënten. Veel van hen zijn uitgemergeld en lopen kunnen de meesten al niet meer. Alhoewel sommige nog levendig uit hun ogen kijken en grapjes kunnen maken zijn er al flink wat die hun dagen lijken af te tellen voordat ze in een grafkist kunnen kruipen, die overigens al tegen de muur van de kliniek klaar staat.
Ik was enorm opgelucht te zien dat een Nederlands masseur, Huub, ook dit werk doet. Hij kon me het één en ander uitleggen, wat erg fijn was omdat ook in de kliniek niemand Engels spreekt.
Aan het eind van de eerste dag was ik enorm geschrokken en uitgeput van alle indrukken.
De tweede dag ging echter al beter en aan het eind van de eerste week kan ik zeggen dat ik veel vooruitgang heb geboekt. Ik ken al veel namen en de meeste patienten kunnen mij ook al roepen om een massage te reserveren. Alhoewel ik kwam voor verpleegkundig werk, merk ik dat tijd en aandacht geven in de vorm van aanraking en een belabberd Thais praatje zeker net zo hard nodig is.
Komend weekend ga ik met de mensen van the lemmon house (m'n originele verblijf in Singburi) naar Bangkok, even opladen voor een nieuw weekje Aids kliniek..